Column PJD: Een avond vol verhalen, vriendschap en gezelligheid

Het was een avond om in te lijsten. De borrel bij de D.S.K. bracht niet alleen (oud)studiegenoten en collega’s samen, maar zorgde ook voor een prachtig samenspel van herinneringen, vriendschap en – laten we eerlijk zijn – een flinke dosis gezelligheid.

Voorafgaand aan de borrel vond het inspirerende college Iedereen maakt fouten plaats, waarin drie moedige sprekers openhartig hun eigen misstappen en leermomenten deelden. Het was verfrissend om te horen hoe velen ooit met de handen in het haar hebben gezeten. Hun verhalen zorgden voor herkenning en verbondenheid en lieten zien dat fouten maken onvermijdelijk is – maar dat we er vooral van moeten leren. Dit gaf studenten, jonge dierenartsen én ervaren collega’s een geruststellend gevoel: niemand staat er in dit vak alleen voor.

Natuurlijk vloeiden de anekdotes rijkelijk. De meest bijzondere en soms (achteraf gezien) hilarische verhalen passeerden de revue – van boze eigenaren en het veterinair onderbouwde onderbuikgevoel tot momenten die destijds enorm frustrerend waren, maar uiteindelijk waardevolle leermomenten bleken.

Vanaf het eerste moment dat we de vertrouwde sfeer van de D.S.K. binnenstapten, hing er een energie die alleen ontstaat wanneer gelijkgestemden elkaar vinden. Er werd bijgepraat over de eerste stappen in het vak, de soms duizelingwekkende casuïstiek en de uitdagingen die het werk met zich meebrengt. Sommigen blikten met een glimlach terug op hun eerste complexe patiënt en klant – destijds een bron van klamme handen en lichte paniek, maar nu, met een stuk meer ervaring, een veel minder angstaanjagende herinnering.

En dan was er nog het drankje – of meerdere. Terwijl de glazen steeds opnieuw gevuld werden, leken de zorgen over werk en vak tijdelijk naar de achtergrond te verdwijnen. Discussies over casussen maakten plaats voor gesprekken over het leven: hoe het ons als jonge dierenartsen vergaat, hoe de balans tussen werk en privé soms een uitdaging is en hoe belangrijk het is om momenten zoals deze te koesteren.

Naarmate de avond vorderde en de gesprekken steeds levendiger werden, groeide het besef: we mogen trots zijn op onszelf, op ons vak en op de vriendschappen die we onderweg hebben gevormd. De jonge dierenarts in ons zal nog vaak voor uitdagingen komen te staan, maar als er één ding is dat deze borrel heeft bewezen, dan is het wel dat we samen sterker staan – en dat een goed glas en een goed gesprek soms de beste therapie zijn.

Op naar de volgende borrel, op naar nog meer mooie herinneringen. “Een dierenarts word je pas echt op de WSB!”

Proost!